Вук Мишић

Imię i nazwisko: Wuk Mišić (cyrylicą Вук Мишић)

Nazwa kraju: Księstwo Serbii (Cрпска Кнежевина - Srpska Knieżewina)

Wiek: 12 lat

Wygląd: Średniego wzrostu chłopiec o lekko ziemistej cerze i zawsze zmierzwionych włosach koloru ciemnego brązu. Przydługa grzywka nachodzi nieco na dość wąskie, piwne oczy, w których wiecznie dostrzec można ciekawskie błyski. Wuk to podrostek szczupły, chudy - rzec wręcz można. Nigdy nie przywiązuje wagi do ubioru - nosi, co popadnie - zwykle luźne płócienne koszule i przykrótkie spodnie. Zawsze jednak ma na sobie ulubiony ciężki pas, do którego zwykł przypinać grecką machairę - krótki miecz, który ukradł bizantyjskiemu wojownikowi w czasach Raszki podległej Wschodniemu Cesarstwu Rzymskiemu.

Charakter: Pierwsze, co o Wuku należy rzec - uparty jak osioł. Nie patrzy też na konsekwencje swoich czynów; jeśli coś postanowi, będzie brnął do tego celu bez względu na wszystko; jeśli ktoś go zaatakuje, będzie bronił się dopóki nie wygra... No, albo przynajmniej dopóki wrogowi nie znudzi się męczyć z krnąbrnym i nader wytrwałym chłopaczyną. Byle się obronić i... przy okazji trochę popisać. O tak, nasz mały Serb lubi wszczynać bójki, by pokazać, że jest kimś ważnym. Bo niby z jakiego innego powodu dokuczał Dubrownikowi (chociaż ten, swoją drogą, był mniejszy i słabszy)? Jego zaczepność przejawia się także niezbyt uprzejmym zwyczajem łapania ludzi za słówka. Pozostaje jednak bezkrytyczny wobec tego, co sam mówi i robi. Jak czyjaś wina, to na pewno nie jego! Kolejnym ważnym w postaci Wuka przymiotem jest niecierpliwość. Zawsze w gorącej wodzie kąpany. Za czasów Raszki, gdy ktoś tylko szepnął o jakimś ruchu niepodległościowym, chłopiec od razu chwytał za swój krótki mieczyk gotów sprać wszystkich bizantyjczyków, których napotkałby na swej drodze. Czy dałby sobie radę, to już inna sprawa... Jak widać, jest to podrostek porywczy, którego łatwo da się sprowokować, a trudno ostudzić jego entuzjazm. Powyżej opisane cechy wskazują na osobę jak najbardziej irytującą i niełatwą w interakcji z innymi ludźmi. Wuk posiada jednak sporą zaletę. Będąc upartym osłem, nigdy nie traci nadziei i w jego postawie zawsze można odnaleźć nutkę optymizmu oraz radości, nawet jeśli radość ta miałaby być oparta na szyderstwie, złośliwości, czy może wizji skopania komuś tyłka. Nasz Serb to człowiek bardzo ekspresywny, jednakowoż nie na wszystkich frontach. Łatwo mu mówić, z kim chętnie by się zmierzył, kto go ostatnio wkurzył, czy jak bardzo podobało mu się uzbrojenie woja napotkanego na uliczce Belgradu, lecz jeśli czuje coś głębszego niż przejściowe zdenerwowanie jakimś jegomościem, czy sytuacją, jest już nieco trudniej. Wukowi po prostu głupio jest gadać o takich sprawach, jak uczucia. To takie... nie w jego stylu. Że niby on się ma czymś smucić? Pfff, co za brednie. Jego przecież nic nie rusza!
Nasz Serb jest także przywiązany do swej religii - prawosławia. Wielkim autorytetem jest dla niego Święty Sawa. Mimo wszystko, wciąż pamięta stary, słowiański panteon bóstw. Tłumaczy sobie dla ułatwienia, że Bóg chrześcijański oraz słowiański Swarog to jeden i ten sam byt, a syn Boga - Jezus to nie kto inny, jak syn Swaroga - Dażbog.

Krótka Historia: Na ziemiach Serbii ktoś wiódł żywot już 8500 lat temu (kultury Starczewo i Wincza). Szczególnie obecneokolice Belgradu były w neolicie gęsto zamieszkane. Około roku tysięcznego p.n.e. na ziemiach tych osiedlili się Paleo-Bałkanowie, jak nazwano ludy Traków, Daków i Ilirów. Następnie ruszyła ekspansja starożytnych Greków, którzy zajęli głównie południowe terytoria Serbii. Przewinęło się także celtyckie plemię Skordisci, które zostawiło po sobie kilka większych fortyfikacji, które następnie przekształcą się w miasta. W drugim wieku p.n.e. nadeszli Rzymianie. Przyporządkowali sobie większość serbskich ziem, dzieląc je na prowincje takie jak Miozja, Pannonia, Praewalitania, Dalmacja, Dacja i Macedonia. Wtedy też znacznie rozwinęła się urbanizacja. Po podziale Cesarstwa w 395 roku ziemie Serbii przypadły części wschodniej. Po roku 520 Słowianie zaczęli masowo napływać właśnie do Bizancjum. Głównym nurtem przybywających Słowian byli Serbowie Biali z północy. Zajęli oni miasto Nisz (wcześniej jedną z fortyfikacji Skordisci) i rozpoczęli dalszą ekspansję. Tak zrodziły się ziemie słowiańskie w Bizancjum. Uzyskały swoistą niezależność, a w VIII w. ród Wyszesławiców utworzył pierwsze państwo serbskie - Księstwo Serbii, włączając w nie ziemie Dalmacji i Macedonii. W 870 roku, za panowania Mutimira, odbyła się chrystianizacja Bałkanów. Mutimir poprowadził także Serbów do zwycięstwa w wojnie wszczętej przez Bułgarię. O tak, Bułgaria. Z nią do dziś stosunki są napięte. Wieczne konflikty o terytoria, władzę. Serbowie niekiedy wiązali się sojuszem z Węgrami, by odeprzeć Bułgarów. Tak też stało się na przełomie wieków IX i X, jednak tym razem była to walka przegrana dla Księstwa oraz jego sojuszników. Rozpoczął się okres dominacji bułgarskiej. Siłę w Serbii zdobywali poszczególni żupani ("lordowie", "możnowaładcy") z różnych regionów. W wyniku udanej ofensywy Węgrów na Serbię, wygasło ostatnie ogniwo dynastii Wyszesławiców - Michał Wyszewic - wzięty do węgierskiej niewoli i utopiony w nurcie Sawy. Serbia była osłabiona i wciąż pod panowaniem Bułgarów. Gdy carstwo bułgarskie upadło, jej ziemie znów stały się podległe Bizancjum. Zaczęły sforować się dwa regiony - Raszka oraz Bośnia. W drugiej połowie X wieku to Raszka okazała się być silniejsza, tworząc państwo o tejże właśnie nazwie i głównym ośrodku w mieście Ras. Wciąż pozostawało pod władzą Wschodniego Cesarstwa. Pierwszą dynastią panującą w Raszce ma być ród Tihomla, o którego pochodzeniu bardzo niewiele wiadomo. Pewne jest jednak, iż za czasów Tihomliczów odbyło się większe powstanie przeciwko władzom bizantyjskim. Niestety dla Serbów - stłumione. Kolejnym rodem władców Raszki byli Wukanowiczowie. W sojuszu z Węgrami miejsce miał kolejna antybizantyjska rebelia. Również bez skutku. Po okresie rządów żupana Desy, któremu wielce naprzykrzali się Bizantyjczycy, tron wielkożupański przekazany został bocznej gałęzi dynastii. Wielkim żupanem został Tihomir, a dzielnice otrzymali także jego młodsi bracia - Stefan Nemania, Stracimir i Mirosław. W 1170 odbyła się ważna dla Serbów bitwa. Nemania wraz ze swoimi braćmi pokonał Tihomira i sam objął tron wielkożupański. Wtedy rozpoczęły się czasy świetności - rządy dynastii Nemaniczów. Stefan w porozumieniu z Węgrami zrzucił w 1190 roku zwierzchnictwo bizantyjskie i zjednoczył ziemie serbskie, doprowadzając do umocnienia państwa. W 1196 Nemania przekazał tron swemu synowi - Stefanowi Nemaniczowi, a sam złożył śluby zakonne. Jak potoczą się losy Serbii za panowania młodego Nemanicza? [Błagam, nie każcie mi tego skracać ;w;]

Sytuacja Polityczna: Na tronie wielkożupańskim zasiada Stefan Nemanicz, syn Nemanii, który dla Serbów stał się niemalże świętością. Wszyscy pozytywnie patrzą na młodego władcę. Państwo pozostaje księstwem, jednak wizja królestwa staje się coraz bardziej realistyczna wraz ze wzrostem znaczenia Serbii oraz ekspansją na południe (w stronę Albanii i Tesalii). Trwa walka o utrzymanie zjednoczonych ziem serbskich, między innymi z Bizancjum oraz Bułgarią. Trwają starania o włączenie Bośni w granice Księstwa. Z Węgrami stosunki pozostają bardzo dobre. Niewielu pamięta o węgerskim najeździe dwa-trzy wieki temu oraz o tym, kto zakończył dynastię Wyszesławiców...

Bohater Specjalny:
- Włastimir - książę pierwszego państwa serbskiego, prawnuk jego założyciela - Wyszesława. To on jest odpowiedzialny za wzrost potęgi państwa, dokonując centralizacji, licznych reform oraz ekspansji. Obronił także suwerenność swego państwa przed Bułgarami pod wodzą chana Presjana.
- Święty Sawa (własc. Rastko Nemanjić) - pierwszy serbski arcybiskup, ważna postać w Kościele Prawosławnym. Patron wszystkich Serbów. Przyczynił się do poprawy poziomu edukacji oraz medycyny. To on spisał pierwszy zbiór praw o nazwie "Zakonoprawiło" lub "Nomokanon" [Nie wiem, czy poprawnym jest pisać tu o tymże wydarzeniu, bowiem miało ono miejsce już po roku 1200]
- Stefan Nemania - wielki żupan Raszki (1170-1196, od ok. 1190 zwanej Serbią), święty Kościoła Prawosławnego. Przyczynił się do ekspansji Serbii (wtedy Raszki) między innymi na nadmorskich terytoriach Górnej Dalmacji, królestwa Zety i okolic Niszu (Bizancjum). To on przyczynił się do uniezależnienia Serbi od państwa bizantyjskiego. W Kościele Prawosławnym czczony jest pod imieniem Symeon.

Statystyki:
- WW: 35
- US: 15
- S: -
- Wt: 30
- Zr: 26

Umiejętności: Jeździectwo, skradanie się

Zdolności: Szybki refleks, szczęście

Jesień średniowiecza.

Shizuuu taka piękna KP! ; ;

Statystyki:
WW - 35
US - 15
S - 3
Wt - 30
Zr - 26
Siła Wojska: 3.000 tys.
Bohater Specjalny: Włastimir