Imię i nazwisko: Feliks Łukasiewicz
Nazwa kraju: Królestwo Polskie
Wiek: 14
W końcu już te kilkaset lat żyje, a i terytorium ma całkiem pokaźne (mimo rozbicia dzielnicowego, ale to szczegół).
Wygląd: Drobny i niski jak na swój wiek chłopiec, można nawet pokusić się o stwierdzenie, że chuchro z niego. Ma ledwo sięgające mu do ramion włosy barwy blond i duże zielone oczy, w których często można dostrzec radosne iskierki. Ubiera się, jak na osobę należącą do klasy rycerskiej przystało, a więc cotta, czyli średniowieczna tunika, nogawice i porządne skórzane buty. Czasem nosi jeszcze płaszcz dla dopełnienia stroju i podkreślenia statusu społecznego. Felek jednak, kiedy tylko może zrezygnować z dworskiego sposobu ubierania się, skwapliwie to wykorzystuje. Zdarza mu się szwendać po lesie w zwykłej lnianej koszuli, wyświechtanych spodniach i mieczem u boku.
Charakter: Istotka zeń bardzo nieśmiała, ale jak już cię dobrze pozna, to nie masz nadziei, że się od ciebie odczepi. Zdarza mu się sporo gadać, tak, że słuchacz gubi się w potoku słów, innym razem siedzi cicho, jak trusia. Duch to niespokojny, nie potrafi w jednym miejscu usiedzieć przez dłuższą chwilę, wszędzie go pełno. Lubi się wymykać spod opieki dworu i odbywać samotne wędrówki po puszczy. Węży woli unikać. Nie, wcale się ich nie boi, po prostu za nimi nie przepada... Jest uparty, jak sobie coś postanowi, ciężko mu to wyperswadować. Zdarza mu się najpierw robić, potem myśleć, co jest często przyczyną wielu kłopotów. No i nieodłączny pech, który od zawsze prześladuje naszego „Szczęściarza”. Skory do bitki, często postępuje wręcz brawurowo, za co zazwyczaj jest ganiony przez władców. Nie cierpi, jak się Czechy z niego nabija i nazywa go babą, sam w wyzwiskach nie pozostaje mu dłużny, chociaż nigdy ich kłótnie nie są na poważnie. Podobnie było z Prusami Bałtyckimi – tłukli się na miecze, pośmieli się razem, znowu się tłukli. W poważny konflikt przerodziło się to dopiero po chrzcie Polski. Feliks bardzo się przywiązuje do przyjaciół, jeszcze bardziej przeżywa, gdy więź z nimi zostaje zerwana. Mimo że wydaje się mieć olewczy stosunek do wszystkiego i wszystkich, naprawdę jest bardzo wrażliwy i wieloma rzeczami się przejmuje.
Krótka Historia: Nie wiadomo dokładnie, kiedy się pojawił, ale gdzieś tak koło roku 600 można już było go spotkać. Prawdopodobnie w drugiej połowie VI lub najpóźniej w początkach VII wieku plemiona słowiańskie rozprzestrzeniły się na zachód i północ od linii górnej Wisły, która wcześniej stanowiła północno-zachodnią granicę ich zasięgu. Co prawda w roku 566 Słowianie jeszcze nie zamieszkiwali zachodniej części dzisiejszej Polski, natomiast w 591 roku ich osadnictwo sięgało już Pomorza. Na terenach między Odrą i Bugiem Słowianie utworzyli kilkadziesiąt niewielkich organizmów plemiennych, które później dały początek m. in. państwu Polan. Za oficjalnie przyjęty okres powstania państwa uważa się lata 20 X wieku, kiedy to uformowało się państwo Piastów na ziemi Gnieźnieńskiej. Warto wspomnieć o tak istotnych dla ówczesnego państwa polskiego wydarzeniach, jak chrzest w 966 r. i koronacja Bolesława Chrobrego w 1025 r., przez co Polska stała się królestwem. Od 1138 mamy rozbicie dzielnicowe, które trwa do tej pory.
Sytuacja Polityczna: Całkiem spore zamieszanie z racji rozbicia dzielnicowego... no i nie ma zbyt ciepłych stosunków z sąsiadami, zwłaszcza konflikt z Prusami Bałtyckimi narasta praktycznie od 997 roku.
Bohater Specjalny:
Wanda – legendarna księżniczka, córka króla Kraka, która według Wincentego Kadłubka rządziła Polską po odsunięciu od władzy syna Kraka, splamionego zbrodnią bratobójstwa. Najechana przez Rytogara, (zwannego tyranem lemańskim) – legendarnego króla Alemanów, który pragnął pojąć ją za żonę, stanęła na czele wojsk i zmusiła go do odwrotu. Podanie, jakoby miała utopić się w Wiśle, pochodzi dopiero z przełomu XIII i XIV wieku, a więc jest późniejsze.
Lech – brat Czecha i Rusa, legendarny protoplasta Polaków, jeden z trzech braci-założycieli państw słowiańskich. Twórca państwa Polan oraz ich stolicy – Gniezna. Tradycja przypisuje mu stworzenie nazwy pierwszej stolicy Polski i określenie godła państwa – Orła Białego. Legenda o nim pojawiła się m.in. w czeskiej kronice Dalimila i polskiej Kronice wielkopolskiej.
Statystyki:
- WW:35
- US:20
- S: -
- Wt:30
- Zr:25
Umiejętności: Jeździectwo, Wspinaczka
Zdolności Czuły słuch, Szczęście
Jesień średniowiecza
Indeks 
Temat: Królestwo Polskie 
Sro Maj 15, 2013 9:55 pm